"Ślub Amandy"

Tytuł: Ślub Amandy
Autor: Jenny Colgan
Liczba stron: 328
Rok wydania: 2003
Ocena: 1/6

Oj, nie pamiętam kiedy ostatnio tak się wymęczyłam czytając książkę. "Ślub Amandy" opowiada o trzech przyjaciółkach. Właściwie trudno nazywać przyjaciółkami osoby, które wyzywają się i są obłudne, ale niech będzie. Melanie i Fran są zazdrosne o Amandę, która zaręczyła się z przystojnym Fraserem. Z wszelką cenę chcą nie dopuścić do ślubu . W tym samym czasie, do Mel przyjeżdża chłopak, który wyjechał do Ameryki i nie raczył się do niej odezwać przez rok czasu. Świadczy to już o kompletnej głupocie bohaterki, która zamiast być złą na mężczyznę, któy bez słowa wyjaśnienia i pożegnania udał się na długą podróż do USA nie wiedzieć w jakim celu, kobieta po powrocie Alexa, rzuciła mu się na szyję i przespała z nim. W książce nie miałam okazji znaleźć osoby, która w pełni szanowałaby siebie i miała jakieś wartości. Nieprzyjemnie jest czytać o kobietach, które o niczym innym nie marzą, jak o tym, żeby pójść z dopiero co poznanym facetem, do łóżka.

Ciężko będzie mi wypowiedzieć się na temat tej książki, ponieważ nie przeczytałam jej w całości, ale zważywszy na jej treść uważam, że przeczytałam stosunkowo dużo. I tu potwierdza się stare przysłowie " Nie oceniaj książki po okładce". Okładka jest naprawdę ciekawa, prawda? Kompletnie nie odnosi się to do fabuły.
Przede wszystkim bohaterowie non stop bluźnią. Czytając książkę lubię się zrelaksować, a tymczasem nawet w powieści "rzucają mięsem". Chyba autorce brakowało słów, stosując wulgaryzmy. Oj, nie spodobało mi się to. Miałam wrażenie, że główną bohaterką jest 15- letnia dziewczyna uganiająca się za chłopakami i starająca zwrócić ich uwagę w każdy możliwy sposób, a tymczasem okazało się, że kobieta ma ponad 30 lat, a mimo to zachowuje się bardzo infantylnie. Jej zachowanie było irytujące, a ciągłe wybuchy szału i histerii, wyprowadzały mnie z równowagi. To samo tyczy się drugiej bohaterki. Kto by słyszał, żeby dorosła kobieta zaczynała rozmowę : "Jak się masz idioto? Widziałeś dużo ciekawych miejsc, palancie? [...] Naprawdę? To coś nowego jak na tak totalnego kretyna! " Takie zwroty przewijały się w treści co chwilę. Miałam wrażenie, że Jenny Colgan chciała w ten sposób podkreślić wybuchowy charakter Fran i zrobić z tego zabawną scenę, lecz mnie to po prostu nie śmieszyło. Było to wręcz żenujące. Wszystkie wydarzenia były mocno przesadzone i nie trzymały się kupy. Brakowało mi jakiekolwiek historii, choćby nudnej, a zamiast ciekawej, wciągającej fabuły, czytałam idiotyczne dialogi. Lektura ta nie wniosła kompletnie nic do mojego życia. Wszystkie przeczytane przeze mnie powieści zostawiły choćby fragment swojej fabuły w moim sercu, natomiast ta nie. Książka niczego mnie nie nauczyła. Pokazała tylko jak łatwe potrafią być kobiety i jak się zachować, żeby szybko udobruchać faceta. Irytywało mnie również to, że autorka nie mając pomysłu, jakby tu podkreślić coś istotnego, co chwilę stosowała wielkie litery, a na dodatek mnóstwo wykrzykników. Z ciekawości weszłam sobie na wikipedię, żeby sprawdzić, ile lat ma pisarka. 15 ? 20? :D Ku mojemu zaskoczeniu, okazało się, że ma 41 lat.Ponadto na okładce znajduje się informacja, że jest to :" Romantyczna komedia utrzymana w konwencji Czterech Wesel i Pogrzebu z domieszką Dziennika Bridget Jones. Brytyjski bestseller sprzedany wytwórni filmowej Warner Bros". Według mnie powieść ani trochę nie zasługuje na miano bestsellera. Znam inne książki, które nie otrzymały tego tytułu a są o niebo lepsze od tej.

Książkę nie polecam nikomu, a wręcz odradzam wszystkim tym, którzy mają ochotę po nią sięgnąć.